Going Thai

Nou, hier zijn we dan: één treinreis, twee vluchten, een overstap, een taxirit en zo’n 30 uur verder. Ik zit nu op een bankje, buiten voor ons hostelletje. Het Nature’s Way House is een simpele maar praktische accommodatie. Een stapelbed met een hoeslakentje, een toilet en een (warme) douche (die overigens allebei in dezelfde ruimte zijn… nog geen meter van elkaar verwijderd… zonder scheiding van welk soort dan ook… #nattebillennahetdouchen). Maar ik loop op de zaken vooruit:

Maandagochtend zette Job me af op het station in Breda. Na ons melodramatische afscheid (hehe) stap ik in de trein richting Schiphol: Mijn nieuwe avontuur gaat eindelijk beginnen!! Op het vliegveld staan Lisa en haar familie mij al op te wachten. Samen lopen we naar de check-in machines en proberen we het zo te regelen dat we naast elkaar kunnen zitten. Helaas kregen we deze optie niet. Sterker nog, op Lisa’s ticket stond: “Standby”. Hmm… Interessant. We gaan naar de informatie balie, waar we te horen krijgen dat onze vlucht overbooked is en dat het niet zeker is of ze nog mee kan op deze vlucht. Goed begin van onze trip :-) Gelukkig kregen we vlak voor het boarden te horen dat het allemaal gelukt was en konden we, met mijn toestemmende Chinese buurman op de vraag of hij wilde ruilen met Lisa, naast elkaar zitten.

Zo’n drie Bridget Jones films, twee vliegtuigmaaltijden en een paar mini dutjes hier en daar, komen we aan op Guangzhou International Airport. Het is op dit moment 06:50 ’s ochtends, en onze aansluitende vlucht pas om 16:50… Het maakte niet uit, want we konden tenminste onze benen strekken en koffie halen. Jammer genoeg was dit moeilijker gezegd dan gedaan: Bij bijna geen enkele winkel of horecagelegenheid namen ze creditcards aan, maar alleen cash. Ook de wisselkantoren wilden keiharde euro’s zien en geen plastic pasjes. Staan we dan… Zonder geld… Met een overstap van 10 uur. En toen ineens was daar het lichtje aan het einde van de lange, zwarte tunnel: Een zaakje met allerlei soorten koffies en maaltijden die creditcards accepteren!! We kiezen een koffie, ik betaal en ploffen tevreden neer op de dichtstbijzijnde, comfortabele stoel. Het is de eerste keer dat ik een creditcard gebruik, dus “voor de grap” check ik even of ik het bedrag al terug kan vinden op de Mijn ING App…… IS ER 21 EURO AFGESCHREVEN. 21 EURO. 10.5 EURO VOOR ÉÉN CAPPUCCINO. IK HAAT CHINA. IK. HAAT. HET.

We gaan even ‘fast forward’, want die tien uur op Guangzhou Airport zijn niet hèèl erg interessant. Ook de vlucht naar Chiang Mai was prima. Op het vliegveld is alles soepel gegaan, hebben we uit de ATM wat Thaise Baht gehaald en zijn we met de taxi naar het hostel gebracht. De kosten: 150 Baht. Of terwijl €4. Vier eurootjes om vanaf het vliegveld naar het centrum gebracht te worden. Dat verzacht de pijn van het Chinese koffieschandaal nog een beetje. We checken in, gaan bij de 7/11 (dè winkel in Azië, Google het maar eens) om de hoek grote literflessen water halen, douchen en dan om 22:00 liggen we uitgeteld in bed.

De volgende ochtend worden Lisa en ik allebei rond 07:30 uit onszelf wakker. Wat heb ik HEER-LIJK geslapen! We kleden ons aan, pakken onze Lonely Planet mee en gaan opzoek naar een plek om te ontbijten. Nog geen vijf minuten lopen van onze accommodatie, vinden we het Art Café, een klein cafeetje aan een drukke weg. Voor zo’n 175 Baht (net iets minder dan vijf euro) krijg ik een bord met drie vers gemaakte havermout pannenkoeken met aardbeien, banaan & blauwe bessen en een kop goede cappuccino. Ondertussen bladeren Lisa en ik even lekker door de Lonely Planet, en maken we een grove planning voor onze eerste dag. We besluiten er een “tempel dag” van te maken. Dit is, volgens het heilige reisboekje, waar Chiang Mai om bekent staat. En ze hebben niet gelogen: Wàt een prachtige tempels hebben we gezien; Enorme gouden Boeddha beelden, overal vaandels, windklokjes, muurbeschilderingen, kleurrijke ornamenten, de meest gedetailleerde mozaïek en andere schitterende details. Ik wist gewoon even niet waar ik allemaal kijken moest.

Bij de eerste tempel, Wat Suan Dok, raken we aan de praat met een monnik. Deze man verteld ons over een project genaamd “Monk Chat”. Iedere vrijdag kun je je inschrijven voor een dag met de monniken. Zo mag en kun je ze álles vragen, ga je 2x mediteren, ga je samen lunchen en heb je achteraf nog een Q&A waar je je ervaring mag delen en kennis uit kan wisselen. Yes! Dat klinkt goed: We schrijven ons meteen diezelfde avond in.

De volgende tempel is de Wat Prah Singh, een van de grootste in de omgeving. Niet normáál hoe mooi het daar allemaal is. We struinen er rond, maken foto’s en nemen alles zo goed mogelijk in ons op. Het is dan ook hier dat het bij mij eindelijk allemaal doordringt: Ik ben gewoon in Thailand… WOOHOO!

De rest van de dag bezoeken we bijna elke tempel die we tegen kwamen (en geloof me, dat zijn er veel. Heel veel). Om het X aantal meters staat er wel iets van een tempel of monument, de een mooier dan de ander. Rond 16:00 besluiten we er een einde aan te maken en gaan later aan de hoofdweg bij een straatkar wat Kao Soy eten (AANRADER!!). Daarna ploffen we tevreden weer in ons bedje. Wàt een fijne, eerste dag hebben we gehad!

Dag twee staat in het teken van een bergtocht, maar daar vertel ik jullie een andere keer weer over :) Voor nu: Heel veel liefs uit het prachtige Chiang Mai, en tot snel!

Liefs,
Tess