Phnom Penh: De stad met twee gezichten

Hallo allemaal!

Het eerste verhaaltje vanuit het mooie Cambodja! Deze blog was een uitdaging om te schrijven… Aan de ene kant hebben we ontzettend genoten van de mooie bezienswaardigheden, de vriendelijke mensen en het lekkere eten. Aan de andere kant hebben kennis gemaakt met de duistere kant van wat zich hier nog geen 40 jaar geleden afspeelde en waarbij een kwart van de bevolking hun leven verloor. Al met al dus een bewogen drie dagen waar we veel van hebben genoten èn geleerd.

De eerste dag in Phnom Penh hebben we niet al te veel gedaan. Na een busrit van bijna zes uur vanuit Ho Chi Minh City, namen we een tuktuk naar ons hostel en liepen we een rondje door onze buurt. Later aten we wat bij een vegetarisch tentje op de hoek, en gingen we op tijd ons nest in :) Gelukkig was de tweede dag een stuk productiever en bezochten we twee musea: Het nationaal museum en het Tuol Sleng Genocide Museum. Het nationaal museum is een prachtig gebouw en heeft verschillende kunst en beelden variërend van nieuw tot oud. We dwaalde er zo’n 1.5 uur rond en leerden met een audiotour veel over de symboliek van de eeuwenoude kunst en over de betekenis van bepaalde standbeelden en afbeeldingen. Super interessant! Toen was het tijd om ons voor te bereiden op de donkere tijden die Cambodja nog geen 40 jaar geleden heeft gehad onder het gezag van de Rode Khmer. Wat Lisa en ik hier leerden, zagen, ervaarden en hoorden is in woorden gewoon niet uit te drukken. Wat hier zo kort geleden is gebeurd, is verschrikkelijk. Onmenselijk. Eigenlijk ondenkbaar. Ik ga daarom ook niet de hele geschiedenis uitleggen, en begin er niet eens aan om te proberen te omschrijven hoe het voelde om op diezelfde grond, waar alle gevangenen zijn gemarteld en vermoord, rond te lopen. Één zieke man, Pol Pot, heeft van de acht miljoen Cambodjanen er zeker drie miljoen uitgemoord. Het is ondenkbaar, maar helaas de keiharde waarheid en realiteit waar alle Cambodjanen tot op vandaag nog onder leiden of er bij betrokken zijn. Omdat het zoveel betekend heeft voor de Cambodjaanse samenleving, hebben Lisa en ik er ons bewust erg over ingelezen en veel tijd besteed aan de horrordaden van de Rode Khmer. Niet heel gezellig, en heeft me zeker nare dromen en buikpijn gegeven, maar zo ontzettend leerzaam!

De dag erna doken we nog een laatste keer in de wereld van de Rode Khmer en brachten we een bezoek aan één van de ‘velden des doods’. De Choueng Ek killing field ligt zo’n 45 minuten met de tuktuk van het centrum vandaan en is de laatste rustplaats van duizenden slachtoffers van de Rode Khmer. Later in het proces vermoorde Pol Pot zóveel mensen dat hij de lichamen simpelweg “niet meer kwijt kon”. Daarom besloot hij later met vrachtwagens de mensen met honderden tegelijk naar deze velden te vervoeren. Vervolgens werden de slachtoffers van hun kleding ontdaan, moesten ze voor een kuil op hun knieën en werden dan met een knuppel, geweer of hamer het hoofd ingeslagen, waarna ze voorover in het massagraf vielen… Waarom niet gewoon een schot in het hoofd? Dat was te duur… Kogels kostten namelijk geld… Echt, nergens in mijn hoofd is er plaats voor dit soort logica. Hoe kúnnen mensen zo cru zijn? Lisa en ik liepen met de audiotour over de velden, waar je her en der nog kledingstukken rond boomwortels ziet zitten, die met de boom mee uit de grond zijn gegroeid. Het is zelfs zo, dat je bij hevige regenval nog wel eens tanden of botten naar boven ziet komen. Ook daar hebben we helaas wat voorbeelden van gezien… En dan te bedenken dat er van de meer dan 100 massagraven er nog zo’n 43 graven ongeopend zijn. De staat heeft besloten deze graven ook niet meer te openen en de slachtoffer in vrede te laten rusten. Al met al een zèèr indrukwekkende ervaring, waar we allebei veel van geleerd hebben en wat we nooit meer kunnen en willen vergeten. Zoiets mag NOOIT meer weer gebeuren…
 
Bij terugkomst van de Choueng Ek velden, moesten we allebei even ‘resetten’ en bijkomen. We hebben vanaf die middag dus ook niet heel erg veel bijzonders meer gedaan. We hebben veel door de stad gewandeld, gingen wat wijken door en zagen veel mooie tempels en monumenten. We hebben een mooi beeld van Phnom Penh en de mensen gekregen. Helaas werd het elke dag ook weer pijnlijk duidelijk dat Cambodja een arm land is, waar veel mensen op straat leven of al bedelend de dag door komen. Dit doet me echt een soort van pijn, wetende dat ze mij waarschijnlijk een hostel binnen zien lopen, waar ik vervolgens een douche neem en tevreden mijn bedje in kruip… En toch is iedereen hier zò lief en vriendelijk! Dat verschil is in vergelijking met Vietnam erg groot!! Daar keken ze je vaak niet eens aan of stonden ze (letterlijk) zuchtend aan je tafel je bestelling op te nemen. Ondanks hun donkere verleden en hun leefomstandigheden, zijn de mensen hier nog steeds heel hartelijk, en dat is mooi. Het land is erg boeddhistisch en geloven dus ook heel erg in het “wie goed doet, goed ontmoet” en dat merk je. Daarom heb ik daar op mijn manier een beetje aan geprobeerd bij te dragen door hier en daar een donatie te doen of de helft van mijn lunch weg te geven aan een bedelaar. Het is niet veel, maar je moet ergens beginnen en alle kleine beetjes helpen zullen we maar zeggen :)

Cambodja is dus écht een stad met twee gezichten: Een levendige, vriendelijke, kleurrijke stad met prachtige tempels van goud en boeddha beelden van méters hoog, maar ook een met veel armoede, waarbij iedereen elke dag weer probeert het leven terug op te bouwen na de horror van 40 jaar geleden. Een heftig maar mooi begin van onze korte trip in Cambodja!

Het volgende blogje zal vanuit Siem Reap komen, waar we het Ankor gebied gaan verkennen. Daar hebben we héél veel zin in! Tot snel weer :)

Liefs,
Tess