Home is where the heart is...

Hallootjes!

Ik zit hier nu, vergezelt door een heerlijk bakkie cappuccino, in een koffiezaak in Melbourne dit blogje te typen: Een ultiem geluksmomentje!! Vandaag ben ik precies een week terug in Melbourne en overmorgen moet ik helaas al weer vertrekken... Het doet me nu al "pijn", want oh, wat voel ik me hier thuis. Alles hier klopt: De geuren, kleuren maar vooral de mensen. Alles is weer zoals het hoort, en het voelt goed. Het enige wat mist is Job. En mijn mama en papa. En Tijn. En Oma. Waren zij hier, dan was ik hier nooit meer weggegaan.

Maar laten we even een weekje terug in de tijd gaan: Vorige week maandag stond ik namelijk op Phom Penh International Airport, klaar voor de grote overtocht Down Under. Helaas liep deze trip niet zo voorspoedig en soepel als alle andere vluchten die ik heb gehad... Mijn vlucht naar Kuala Lumpur was twee uur vertraagd, waardoor ik (met ontzettend veel gehaast, rennen en zweet alsnog) mijn overstap naar Melbourne had gemist. Ik baalde ZO ontzettend!! De vrouw aan de servicebalie kon niets anders voor me doen dan mijn ticket overboeken naar de volgende dag. Dat zou betekenen dat ik van 23:00 tot 10:00 de volgende ochtend op het vliegveld zou moeten blijven... Op de vraag waarom ze me geen accommodatie konden bieden, aangezien het niet MIJN schuld was dat ik mijn vlucht had gemist, zei ze alleen maar: "I just can't, my boss told me not to". Ook kon ze me pas een nieuwe ticket geven wanneer mijn vlucht van die dag was vertrokken, dus moest ik 45 minuten later terugkomen om mijn boarding pass op te halen. Boos liep ik weg, opzoek naar een plek om te overnachten. Een uur heb ik rondjes gelopen & alle hotels en accommodatie aan/om/rond het vliegveld ben ik af gegaan; maar alles zat vol... Uiteindelijk ging ik teleurgesteld terug naar de servicebalie waar ik ineens voor een heel nieuw team mensen stond! YES! Dit was mijn kans!! Ik loop naar een jonge, vriendelijk-uitziende man en vertel mijn verhaal. "Ach, wat vervelend, mevrouw! Maak je geen zorgen, ik boek je om naar de eerstvolgende vlucht morgenochtend en er komt zo een shuttlebus om je naar het hotel te brengen". WHOOHOO! Uiteindelijk, om 2:00 's nachts, lag ik in een privé suite met twee enorme bedden, een waanzinnig grote badkamer met stortdouche en een waanzinnig uitzicht over het resort! Nou, zo is het niet erg om je vlucht te missen :) Haha! Lucky me!! Om 7:00 werd ik wakker gebeld door de receptie, en kon ik gratis gebruik maken van het ontbijtbuffet voor ik weer met een shuttle terug naar het vliegveld werd gereden. Gelukkig ging deze keer alles soepel, en zat ik een paar uur later in het vliegtuig richting Melbourne... E I N D E L IJ K!

Om 20:00 stapte ik uit het vliegtuig, waar een oud collegaatje klaar stond om me op te halen... "Welcome home" - en zo voelde het ook. Rijdend naar mijn logeeradres, zag ik de Melbourne skyline in de verte en het voelde als thuis. Super cliché, maar waar. Ik kon mijn geluk de daaropvolgende dagen niet op: Ik heb gelogeerd bij Marilou, mijn 'sister from another mister' waar ik drie jaar geleden in Melbourne mee samen woonde en werkte, ging ik terug naar mijn oude kantoor van Wildlife Tours waar ik met open armen en heeeel veel knuffels werd ontvangen en had ik in het weekend een bruiloft van twee van mijn vrienden hier... Het was werkelijk FANTASTISCH. Ook liep ik heerlijk in het zonnetje door Yarraville, mijn voormalige woonplaats, heb ik een hele middag met Marilou geshopt en rondgelopen in het CBD en heb ik vandaag en morgen allemaal leuke dingetjes gepland om mensen nog even te zien en afscheid te nemen. Nou ja, voor nu, dan...

En, hier zit ik dan. In het herfstzonnetje, in een klein cafeetje in Seddon, mijn eerste en laatste blogje vanuit Melbourne te schrijven. Het voelt gek om overmorgen naar huis te gaan, terwijl het voelt alsof ik al thuis ben. Maar ik heb zo ongelofelijk veel zin om weer lekker bij mijn vriend te zijn, en mijn ouders, Tijn en omaatje weer te kunnen knuffelen. Dat motiveert me natuurlijk heel erg :) Afscheid nemen van "familie" doet altijd pijn, maar ook deze keer weet ik zeker dat het geen 'vaarwel' is, maar een 'tot ziens'. Want terugkomen zal ik...

Liefs,
Tess