Een nieuw begin
Door: Tess
Blijf op de hoogte en volg Tessa
04 April 2018 | Duitsland, Keulen
Dag lieve lezers,
Precies 1 jaar geleden schreef ik blogjes vanuit Thailand, Vietnam en Cambodja. Deze keer zoek ik het dichter bij huis. Twee uurtjes met de auto, om precies te zijn. Dit klinkt natuurlijk als een makkelijk feit, maar niets is minder waar. Ik heb grote stappen gemaakt en ben een nieuw hoofdstuk in mijn leven begonnen.
Als het aan mij had gelegen, en met "mij" bedoel ik de Tess van drie jaar geleden, schreef ik mijn blogs nu vanuit Australië. Na mijn avontuur "down under" wist ik het zeker: Ik zou terug gaan. Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn blogs, heb ik mijn hart verloren aan de andere kant van de aardbol. Ondertussen zijn we alweer bijna drie jaar verder en ben ik geëmigreerd. Naar Duitsland.
Terwijl ik bijna drie jaar geleden hard bezig was met afstuderen en verschillende baantjes jongleerde om zo snel mogelijk geld te verdienen voor mijn tweede reis naar Australië, kwam ik iemand tegen. Dan kan ik met mijn vastberadenheid en passie van alles plannen en uitstippelen, maar wanneer er een Groninger uit Keulen ineens op je terras zit en vervolgens in de kroeg een praatje met je komt maken... Tja, zoiets plan je niet :)
En hier zit je dan, ruim 1.5 jaar later, samen met diezelfde Groninger, in Keulen. Sommige dingen in leven gebeuren omdat ze moeten gebeuren, zullen we dan maar zeggen! Vorig jaar augustus, tijdens onze vakantie in Italië, hakte Job en ik de knoop door. We legde (bijna) elke week 400 km af om elkaar te zien, hadden maandelijkse "meetings" om te plannen welke dagen we voor elkaar vrij hadden en hebben uiteindelijk honderden euro's aan benzine en treinkaartjes uitgegeven. We waren het wel een beetje beu aan het worden, haha. Voor mij was de keuze dan ook vanzelfsprekend: Ik zou die kant op gaan, naar Keulen. Een nieuwe avontuur, zoals ik had gepland. Maar dan niet in Australië maar in Duitsland. Maanden van voorbereidingen vlogen voorbij. And here I am!
Ik zit hier nu precies een maand en ik zou liegen als ik zou zeggen dat het allemaal vlekkeloos verloopt. Nu klinkt dat dramatischer dan het is, want alles is relatief heel soepel verlopen. Maar het vergt heel wat aanpassingsvermogen om in een ander land te WONEN: Verzekeringen, contracten, andere gewoontes en verwachtingen, de taalbarrière... Ook al is de Duitse grens maar 1.5 uur van Breda weg, Duitsers hebben toch net wat andere manieren van dingen zeggen en doen dan ik gewend ben. En soms kan dat best lastig zijn. Zeker omdat mijn Duits niet heel erg goed is.
Job en ik hebben een fijn huisje in de buurt van Altstadt-Süd. Een heel leuk, mooi gedeelte van Keulen. Er zitten heel veel gezellige cafeetjes, hippe koffiebars en heerlijke eettentjes. Onze wijk is omringt met mooie parken, goede verbindingen met de Ubahn/bussen en veel supermarkten & handige winkels in de buurt. In de paar weken dat we er zitten, hebben we er echt een "thuis" van weten te maken, en voelt het al echt als ons stekkie. Het enige wat mij nu te doen staat is een baan vinden en een eigen netwerk opbouwen. Op het moment ben ik natuurlijk nog best afhankelijk van Job en zijn vrienden/collega's als sociale afleiding en heb ik moeite met het vinden van een baan waarbij ze niet 100% Duitse vaardigheden eisen. Dit kan af en toe zorgen voor frustratie :) Dag in, dag uit stuur ik open sollicitaties, reageer ik op vacatures en zit ik in koffietentjes om LinkedIn uit te spitten. Op een gegeven moment ben je het wel zat om de hele dag "alleen" te zijn en telkens hetzelfde antwoord op je sollicitaties te krijgen: "Bedankt voor je reactie, maar helaas moet je vloeiend Duits kunnen spreken om hiervoor in aanmerking te komen".
Daarom heb ik me ingeschreven voor een 'Intensivkurs Deutsch' op de Volkshochschule hier in Keulen. Ik begin maandag 16 april en zal dan twee maanden lang, elke dag, een paar uur Duitse les krijgen. Ik ben er van overtuigd dat er dan heel veel deuren open zullen gaan! Ik zit dan in een klas met allemaal mensen van verschillende nationaliteiten die in hetzelfde schuitje zitten als ik en zal (hopelijk) met een rap-tempo mijn Duits opschroeven!
Ik kijk in ieder geval erg uit naar alle uitdagingen die ik nog ga tegenkomen en ben ontzettend dankbaar voor wat ik allemaal heb, mag en kan. Eens in de zoveel tijd zal ik mijn gedachten, frustraties en ideeën van me af schrijven in een blogje en zal ik jullie op de hoogte houden van mijn nieuwe leventje met Job in Duitsland.
Viele liebe Grüße,
Tess
Precies 1 jaar geleden schreef ik blogjes vanuit Thailand, Vietnam en Cambodja. Deze keer zoek ik het dichter bij huis. Twee uurtjes met de auto, om precies te zijn. Dit klinkt natuurlijk als een makkelijk feit, maar niets is minder waar. Ik heb grote stappen gemaakt en ben een nieuw hoofdstuk in mijn leven begonnen.
Als het aan mij had gelegen, en met "mij" bedoel ik de Tess van drie jaar geleden, schreef ik mijn blogs nu vanuit Australië. Na mijn avontuur "down under" wist ik het zeker: Ik zou terug gaan. Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn blogs, heb ik mijn hart verloren aan de andere kant van de aardbol. Ondertussen zijn we alweer bijna drie jaar verder en ben ik geëmigreerd. Naar Duitsland.
Terwijl ik bijna drie jaar geleden hard bezig was met afstuderen en verschillende baantjes jongleerde om zo snel mogelijk geld te verdienen voor mijn tweede reis naar Australië, kwam ik iemand tegen. Dan kan ik met mijn vastberadenheid en passie van alles plannen en uitstippelen, maar wanneer er een Groninger uit Keulen ineens op je terras zit en vervolgens in de kroeg een praatje met je komt maken... Tja, zoiets plan je niet :)
En hier zit je dan, ruim 1.5 jaar later, samen met diezelfde Groninger, in Keulen. Sommige dingen in leven gebeuren omdat ze moeten gebeuren, zullen we dan maar zeggen! Vorig jaar augustus, tijdens onze vakantie in Italië, hakte Job en ik de knoop door. We legde (bijna) elke week 400 km af om elkaar te zien, hadden maandelijkse "meetings" om te plannen welke dagen we voor elkaar vrij hadden en hebben uiteindelijk honderden euro's aan benzine en treinkaartjes uitgegeven. We waren het wel een beetje beu aan het worden, haha. Voor mij was de keuze dan ook vanzelfsprekend: Ik zou die kant op gaan, naar Keulen. Een nieuwe avontuur, zoals ik had gepland. Maar dan niet in Australië maar in Duitsland. Maanden van voorbereidingen vlogen voorbij. And here I am!
Ik zit hier nu precies een maand en ik zou liegen als ik zou zeggen dat het allemaal vlekkeloos verloopt. Nu klinkt dat dramatischer dan het is, want alles is relatief heel soepel verlopen. Maar het vergt heel wat aanpassingsvermogen om in een ander land te WONEN: Verzekeringen, contracten, andere gewoontes en verwachtingen, de taalbarrière... Ook al is de Duitse grens maar 1.5 uur van Breda weg, Duitsers hebben toch net wat andere manieren van dingen zeggen en doen dan ik gewend ben. En soms kan dat best lastig zijn. Zeker omdat mijn Duits niet heel erg goed is.
Job en ik hebben een fijn huisje in de buurt van Altstadt-Süd. Een heel leuk, mooi gedeelte van Keulen. Er zitten heel veel gezellige cafeetjes, hippe koffiebars en heerlijke eettentjes. Onze wijk is omringt met mooie parken, goede verbindingen met de Ubahn/bussen en veel supermarkten & handige winkels in de buurt. In de paar weken dat we er zitten, hebben we er echt een "thuis" van weten te maken, en voelt het al echt als ons stekkie. Het enige wat mij nu te doen staat is een baan vinden en een eigen netwerk opbouwen. Op het moment ben ik natuurlijk nog best afhankelijk van Job en zijn vrienden/collega's als sociale afleiding en heb ik moeite met het vinden van een baan waarbij ze niet 100% Duitse vaardigheden eisen. Dit kan af en toe zorgen voor frustratie :) Dag in, dag uit stuur ik open sollicitaties, reageer ik op vacatures en zit ik in koffietentjes om LinkedIn uit te spitten. Op een gegeven moment ben je het wel zat om de hele dag "alleen" te zijn en telkens hetzelfde antwoord op je sollicitaties te krijgen: "Bedankt voor je reactie, maar helaas moet je vloeiend Duits kunnen spreken om hiervoor in aanmerking te komen".
Daarom heb ik me ingeschreven voor een 'Intensivkurs Deutsch' op de Volkshochschule hier in Keulen. Ik begin maandag 16 april en zal dan twee maanden lang, elke dag, een paar uur Duitse les krijgen. Ik ben er van overtuigd dat er dan heel veel deuren open zullen gaan! Ik zit dan in een klas met allemaal mensen van verschillende nationaliteiten die in hetzelfde schuitje zitten als ik en zal (hopelijk) met een rap-tempo mijn Duits opschroeven!
Ik kijk in ieder geval erg uit naar alle uitdagingen die ik nog ga tegenkomen en ben ontzettend dankbaar voor wat ik allemaal heb, mag en kan. Eens in de zoveel tijd zal ik mijn gedachten, frustraties en ideeën van me af schrijven in een blogje en zal ik jullie op de hoogte houden van mijn nieuwe leventje met Job in Duitsland.
Viele liebe Grüße,
Tess
-
04 April 2018 - 17:48
Xante:
Wat super leuk om je blog te lezen Tess! Kan me voorstellen dat zo’n verhuizing super spannend is en dat je tegen veel dingen ‘aanloopt’. Houd goede hoop, jij komt er wel! :) over een paar jaar kijk je erop terug met een glimlach. Veel geluk in Duitsland! -
04 April 2018 - 21:29
Carolijn :
Hé Tessa, wat een boel dingen kun je in korte tijd mee maken! Fijn dat het huisje al 's thuis begint te voelen. En abbernatulich fijn dat jij en Job nu elke dag saampjes zijn.
Wens jou heel veel succes met de cursus Duits, maar ik weet dat je het gaat leren!
Vergeet niet om te blijven zingen hé
-
05 April 2018 - 12:10
W.Beursgens:
Hoi Tessa, leuk om weer eens een blog van je te lezen. Je schrijft nog steeds lekker en dat smaakt naar meer. Ik hoop dan ook dat je dat nog vaak doet. We zien je toch wel in Breda met het festival hoop ik? Je hebt Job toch wel om weten te turnen om jazzmuziek leuk te vinden?
Ook in Keulen maken ze goede muziek ook Jazz. Engelbert is ook niet zo ver weg toch. Ook de Black Foos zijn erg leuk om eens naar toe te gaan. Moet je echt eens proberen.
Hoop je te zien in Breda, Groeten, Wim -
07 April 2018 - 19:01
Hanneke Oomens:
liebe tess
viele jahren her habe ich in deutschland gewohnt nicht in koeln aber in wuppertal,haan und garmisch=partenkirchen
Het is voor mij een hele leuke tijd geweest, net als bij jou ewas mijn duits niet echt gboed
brn in de horeca gaan werken ondermeer receptie werk en ook in de bediening
wat mij geholpen heeft is de donald duck lezen Micky maus heet het in duitsland
heeft geholpen en ook later in denemarken heb ik er veel van geleerd
ik wens je veel succes
misschien zien we elkaar bij het jazzfestival
lieve groetjes hanneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
