The wonderful land of Oz

Hi y'all,

Zo... Daar zijn we weer. De tijd vlieeegt hier voorbij: Het is bizar, gewoon! Volgende week ben ik alweer 3 maanden weg van huis. Ah! Het gaat hier nog steeds heel erg goed met me: Ik ga nog steeds met veel plezier naar mijn stage, heb een gezellig huisje (inclusief fijne huisgenoten!) en heb na al die tijd een fijne groep vrienden om me heen waarmee ik regelmatig op stap ga en leuke dingen doe!

Na al deze tijd hier in Australië, voel ik me geen toerist meer. Ik ben nu heerlijk gesetteld en voel me hier echt thuis! Ik blijf me nog wel steeds verbazen over de Australische gastvrijheid en positiviteit. Het grootste verschil met ons Nederlanders en de Australiërs is dat wij, hardwerkende Nederlanders leven om te werken, terwijl de Australiërs werken om te leven. Ze halen hier werkelijk al het beste uit hun dag en genieten van de kleinste dingen. Daarnaast geloven ze hier ook echt in de goedheid van de mens. Het beste voorbeeld dat ik je hiervan kan geven is het volgende:

Vorige week gingen Marilou en ik ergens eten. We hadden gehoord dat dit tentje erg lekker was en dat het een killer-view had op de dakterras: Niks teveel gezegd. Het uitzicht was fenomenaal! Én het eten was lekker (wat natuurlijk voor mij net zo belangrijk is...) Maar nu komt het: Het was een buffet. Men kan dus gewoon pakken wat ze willen. Ieder hapje kost $2. Ik had vijf hapjes op mijn bord gelegd en ging naar kassa om af te rekenen. "Ach joh" zegt de man achter de toonbank. "Eet het eerst maar lekker rustig op. Er staan plastic bekertjes op tafel: stop daar de cocktailprikkertjes maar in en reken dan later maar af". Wat nou als je niet zo netjes opgevoed bent als ik en alle cocktailprikkertjes afrekend? Wat nou, als je gewoon drie of vier prikkertjes "per ongeluk" onder tafel laat verdwijnen? Maar nee! Dat gebeurd hier dus niet (vaak... Het moet vást wel eens voorkomen) Gewoon het idee... Een café dat jou vertrouwd op je woord. Mooi, vind ik dat.

Marilou en ik ontdekken nog steeds iedere dag nieuwe dingen (We hebben ook een afspraak gemaakt samen: We doen minimaal één keer per week iets s nieuws. Al is het naar een stadje, museum, restaurant of festival: Iedere week moeten we iets nieuws gaan ontdekken. Zo heb ik mijn eerste casino ervaring mogen beleven, bijvoorbeeld). Vooral de kleine stadjes net buiten het centrum zijn waanzinnig. Yarraville, waar ik op dit moment woon, is een "klein maar fijn" stadje met veel kleine boetiekjes, restaurantjes en terrasjes. Zo ook Fitzroy, Brunswick en St. Kilda... The list is endless.

Echte uitstapjes heb ik (tot twee dagen geleden) niet gedaan. Ik heb nog steeds een vaste routine van werken, koken, eten, slapen (met zo hier en daar de nodige barbecues en feestjes, natuurlijk!). Maaaaar, twee dagen geleden ben ik op een tour naar de Grampians geweest. Misschien hebben jullie er wel van gehoord? De Grampians is het gebied waar twee maanden geleden de bosbranden woedde. Ik zat toen veilig en wel in Brisbane, maar had nu toch de kans om te gaan kijken. WAUW. WAUW. WAUW. Dat is het enige dat ik kan zeggen.

Ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Ik zie de brochures op het werk en verkoop deze tour bijna iedere dag, maar wat ik nou ging zien? Ik kon me er niets bij voorstellen. Mijn huisgenoot, Sean, had toevallig op mijn vrije dag een tour naar de Grampians gepland staan: "Waarom ga je niet met me mee?" - Precies! Waarom niet?

We stopte eerst in Beauford voor 'morning tea' - ook dit is een pittoresk, klein dorpje met schattige prieeltjes, parkjes en kleine boetiekjes. Vanuit daar reden we door naar Brambuk Aborginal Cultural Information Center: Een cultureel centrum met alle historie over de Aboriginals: Héél interessant! En wat een gave collectie foto's hadden ze daar hangen. Wat een prachtig volk was het toch.

Na een informatief uurtje in het culturele centrum was het alweer lunchtijd. We stopte in Halls Gap, waar een paar wilde kangoeroes ons tijdens de lunch vergezelde. Een lekkere kop koffie en een broodje zorgde weer voor de broodnodige energie (die we, achteraf, wel nodig hadden!).

Jammer genoeg konden we (volgens velen) het mooiste plekje van de Grampians niet bezoeken: Mackenzie Falls. Door de bosbranden in januari is het gebied verwoest en zijn de looppaden niet begaanbaar meer. Maar, dat mocht de pret niet drukken want DAMN: Wat is het daar mooooi! Jullie hebben de foto's al op Facebook mogen zien... Isn't it pretty?!

De highlights van de tour waren toch wel de Jaws of Death, Boroka Lookout en Reed Lookout... Adembenemend. De bergen, meren en bomen gingen gewoon maar door en door. In de verste verte zag je alleen maar natuur. En het was er zo stil. In contrast met de Great Ocean Road komen er weinig toeristen naar de Grampians, daarom was het lekker rustig en voelde ik me niet zo'n stereotype toerist (hoewel we dat in principe natuurlijk wel gewoon zijn - maar daar is niks mis mee!)

Ik kan hier nog uren over door praten, maar het enige dat ik er nog over ga zeggen is het volgende: Als je óóit de kans krijgt om naar Australië te gaan: DOEN. En als je daar bent: Ga - naar - de - GRAMPIANS! :)

Daar sluit ik deze blog mee af. Bedankt dat jullie nog steeds zo veel leuke berichtjes achterlaten en me zo volgen. Fijn om te horen dat jullie mijn foto's en verslagen zo waarderen (en voor degene die dit niet doen: Sorry, dikke pech! Haha!) - Het gaat echt ontzettend goed hier en ik bedank God nog steeds iedere dag op mijn blote knieën dat ik deze kans heb gekregen. Ik heb zoveel mooie dingen mogen zien, mensen mogen ontmoeten en heb al zoveel geleerd hier!

Australië: Ik ben je dankbaar!

xo Tess