Horror Hike from Hell

Hallo allemaal,

Zoals jullie in mijn vorige blogje konden lezen, zijn Lisa en ik op een Hilltribe Hiking trip geweest. Nu verklapt de titel van m’n blog eigenlijk al hoe deze hike is verlopen… Mààr: De eindbestemming maakte uiteindelijk de hele klim waard!

Het begon ’s ochtends vroeg: Onze toerleider zou ons tussen 7:00-7:30 voor ons hostel op komen halen. Punctuele Nederlanders die we zijn, staan we om 06:55 fris en fruitig beneden. We wachten, en wachten, maar niemand komt opdagen. Uiteindelijk om 07:55 staat er een pickup truck voor de deur, waar een hyperactieve, Thaise man uit komt gerend: “Hike! Hike! You come, yes!”. Dat zal wel voor ons zijn :) De achterbak van de laadruimte gaat open en we kruipen achterin. Geen gordel te zien, alleen een ijzeren balk aan het plafond om te voorkomen dat we uit de open achterbak zouden kletteren bij een scherpe bocht. We racen door kleine straatjes om nog één iemand op te halen: Francis, een vrouw van 36 uit Amerika. De “groep” was compleet! Samen met Chang, onze guide van vandaag, gingen we op weg naar het Mae Wang gebied, ten Zuid-Westen in Chiang-Mai. Halverwege de rit stoppen we bij de lokale markt van het stadje Shan, wat verderop in de bergen ligt. Hier halen we een extra fles water (aangezien water uit de kraan hier meestal niet drinkbaar is) en genieten we van een verse pompelmoes, verse kokos in bananenblad en wat kleine loempiaatjes. Ongeveer zo’n half uur later komen we aan op ons beginpunt, Shan.

Het dorpje Shan is gebouwd op een berg. Alle huisjes staan op palen en zijn open. Met ‘open’ bedoel ik dat er geen muren, ramen en deuren zijn. Je kijkt gewoon uit op de prachtige plantages waar de mensen werken en dagelijks van leven. We mochten er rondlopen en meekijken hoe bijvoorbeeld een lokale vrouw stof aan het weven was. Vanuit daar liepen we door naar het volgende volk dat we mochten ontmoeten: de Karen. Het zou “maar een uurtje lopen zijn”… Oké. Laten we eerlijk zijn: Ik ben natuurlijk niet de sportiefste thuis, daar ben ik heel open over :) Maar, een uurtje lopen vind ik geen probleem. Als het nou ook daadwerkelijk zo was, was er niks aan de hand geweest. Wat onze lieve Chang er even niet bij vertelde, is dat het RUIM 1.5 uur lopen was, zo’n 6 hele kilometers, en dat allemaal heuvelopwaarts! En dan ook niet een klein beetje, maar echt gewoon semi-bergbeklimmen. In combinatie met de hoge temperatuur en een backpack met flessen water op mijn rug, was ik dan ook niet echt te genieten. Daarnaast waren het ook niet eens looppaden, maar gewoon platgelopen stukjes bos, wat waarschijnlijk als short-cut door de lokale mensen wordt gebruikt. Dit had natuurlijk zijn charmes, want NIKS was op toeristen aangepast: Ongerepte natuur, het wildste van de wildernis en grote putten en scheuren in de grond. (*Fun fact: Chang heeft de hele toch op teenslippers en lange jeans gelopen).

Na wat voelde als een overlevingstocht kwamen we ein-de-lijk aan in het stadje van de Karen mensen. We werden welkom geheten door een Karen stel in hun huis, waar ze voor ons lunch hadden gemaakt: Verse mango, gebakken rijst met groenten en een gebakken eitje verpakt in een groot bananenblad. En dat uitzicht…! Ineens waren we al onze pijn vergeten: Wat waanzinnig! Bananenplantages, tabaksplantages en rijstvelden waren het enige wat je zag. Hier een daar een os die door een veld hobbelde met een houten bel om hun nek of hoorde je wat hanen kraaien: De ultieme rust. We hadden hier een pauze van 1.5 uur, die we dan ook goed hebben gebruikt om onze pijnlijke, dikke voeten even te rusten en weer goed te hydrateren.

 
Na de pauze ging de tocht weer door! Een paar heuvels op, kwamen we uit bij de lokale basisschool. In alle drie de stadjes op die berg, was dit de enige school waar de kinderen heen kunnen. Het was er dan ook best druk. Van wat ik begreep van onze slecht sprekende guide, zitten er zo ongeveer 90 kinderen op de kleine school. Ze hebben les in een houten hut, voetballen op het klein veldje voor de school en de peuters slapen tussen de middag op de grond. Weliswaar met een handdoekje onder ze en een klein kussentje voor de hoofdjes. Meer heeft men daar (blijkbaar) niet nodig…

Vijf minuten verder zien we daar iets waar Lisa en ik eigenlijk niet op voorbereid waren… INEENS STONDEN ER TWEE OLIFANTEN VOOR ONS!! Ze stonden in een omheind veld te eten, waar ze volgens Chang alleen verbleven wanneer ze moeten eten. Lisa en ik hebben bewust geen bezoek aan zo’n olifantenboerderij geboekt, want wat daar gebeurt is naar onze mening niet oké… Zelfs de olifanten in de Chiang Mai Zoo hebben kettingen om hun poten. Dus al dat “knuffelen” en samen met ze “badderen” laten we even aan ons voorbij gaan. Dus, jullie kunnen je indenken hoe blij we waren om te zien dat deze olifanten gewoon op gewicht waren, niet heen en weer aan het wiegen waren van de stress en er geen sporen van kettingen te vinden waren. Dit zegt natuurlijk niet dat er ‘achter de schermen’ niks met ze gedaan wordt, maar het was fijn om ze in ieder geval in zo’n staat te zien! :)

We lopen verder naar de volgende bestemming: De Huay-Hoi watervallen. Ook deze klim was zeer pittig (zacht uitgedrukt, kuch), maar wederom was de bestemming het helemaal waard. Midden in de jungle, over bruggetjes van bamboe die smaller zijn dan mijn voeten, kwamen we aan in een verstopt paradijsje. Een super mooie waterval, met zoveel groen en van die bamboe hutjes. Echt, zó tof. We waren goed voorbereid door onze bikini al aan te hebben, dus binnen drie seconden lagen Lisa en ik lekker onder de waterval af te koelen. Een welkome activiteit na al dat zweten, puffen en vloeken, haha. Ook Chang maakte van deze gelegenheid goed gebruik door met flessen shampoo en douchegel even zijn dagelijkse (wekelijkse?) douche te nemen onder de harde stralen water. Ach ja :-)

Het was tijd om terug naar de auto te hiken. Ergens halverwege zou er een pickup truck zijn die ons terug naar ons hostel zou brengen. Ook deze afdaling van de berg “zou niet zo lang meer duren”. Gelukkig wisten we dit keer beter, en waren we mentaal voorbereidt op de uur durende terugweg (die gelukkig meer bergafwaarts was dan andersom!). Kriskras door rijstvelden, springend van rijstbank naar rijstbank en met 37 graden op het hoofd, zien we in de verte de pickup truck staan. Op dat moment hoor ik achterin mijn hoofd triomfantelijk “I’m a survivor” van Destiny’s Child. We did it!

’s Avond hebben we nog even gauw iets gehaald bij de kraampjes op de weg en lagen we op tijd in ons nest. De volgende dag stond ons namelijk wèèr iets bijzonders te wachten: Een dag samen met de monniken van de Wat Suan Dok tempel. Maar dat verhaal bewaren we weer voor later…

Tot snel!

Liefs,
Tess