Reis richting het Zuiden: Phong Nha & Hué
Door: Tess
Blijf op de hoogte en volg Tessa
23 Maart 2017 | Vietnam, Hué
Dag allemaal,
Het is weer eens tijd voor een blogje, weer even lekker alles van me af schrijven. Vandaag had ik, en Lisa toevallig ook, een ontzettende OFF day! Hoort er natuurlijk bij, dus dat is absoluut niet erg. We hebben er samen in ieder geval nog iets van weten te maken en gaan zo met een voldaan gevoel weer naar bed :) Maar goed, even terug:
Vorige week lieten we het hectische Hanoi achter ons en gingen we met de slaapbus een 10 uur durende busrit tegemoet. Onze volgende bestemming lag 500km naar beneden: Phong Nha. Phong Nha staat bekend om haar prachtige omgeving, de grotten en Ke Bang National Park. Ondanks dat we maar voor twee daagjes zouden zijn, hadden we er heel erg veel zin in! De zin verdween echter al gauw toen onze bus 1.5 uur te laat kwam opdagen, er bij aankomst geen tickets waren geregeld (en ik geen bevestigingsemail binnen had gekregen), je al die tijd in de bus met meer dan 40 mensen in de bus ligt en dat de chauffeurs hier eigenlijk gewoon incapabel zijn om een slaapbus te mogen besturen. Nu begrijp ik dat het verkeer in Vietnam (en Azië in zijn geheel) best een uitdaging is, maar goeie god, wat was dit een verschrikkelijke rit, zeg!! For starters: Iedereen toetert hier. Zomaar. Het kan betekenen “Pas op, ik kom er aan”, maar ook “Ik ga nu van baan wisselen” of gewoon, omdat ze er zin in hebben, of zoiets? Geen idee, maar je wordt in ieder geval bijna letterlijk van de weg geblazen… Heel frustrerend voor een Europeaan die toeteren associeert met agressie en ongelukken :) Kan er nu na bijna een maand nog steeds niet aan wennen… Daarnaast rijden de mensen hier ook nog eens ontzettend hard, hebben de (snel)wegen echt enorm veel bulten en kuilen in het wegdek en halen de auto's elkaar het liefst zo vaak mogelijk in. Al deze factoren zorgden er voor dat Lisa en ik allebei niet ècht heel lang of goed hebben geslapen. Maar goed, om 4:00 in de ochtend kwam we aan bij onze accommodatie waar ons hostel in Hanoi voor ons een kamer had geboekt en waar je rond die tijd nog in kon checken… Ja. Dat was inderdaad fijn geweest. Nu stond er inderdaad een hele vriendelijke meneer achter de balie om vier uur in de ochtend, mèt een reserveringslijstje met onze namen er op, maar miste alleen de sleutel van de kamer. Want tsja, die hadden alle mensen die in onze kamer lagen nog in gebruik… Dus of we maar even tot 08:00 wilde wachten wanneer de anderen uit hadden gecheckt… Ik kon wel janken en de moed zonk me even heel diep in de schoenen. Ik was zo steen kapot, en het enige wat we konden doen was wachten en op de harde banken in de lobby nog een dutje doen. Gelukkig was mijn lieve vriendje nog wakker om mijn verhaal aan te horen en me te kalmeren :) Na 3,5 uur wachten werden Lisa en ik geroepen om naar onze kamer te gaan, waar de bedden nog niet waren verschoond en de mensen net 1 min geleden hadden uitgecheckt. Weet je wat? Het maakte ons geen DROL uit: Een eigen handdoek over het kussen en ons katoenen slaapzakje over het matras en weg waren we, ver weg naar dromenland.
Later die middag werden we wakker met een soort “kater”. Doodop, maar vastberaden om in ieder geval nog iets te ondernemen, gingen we op pad. We huurde een fiets en besloten om een stukje rond te gaan rijden. Zo kwamen we uit in een super schattig lokaal dorpje en dronken we wat bij de River & Mountain View Café. Het weer was dan nog steeds niet heel erg lekker, maar wat een super mooie uitzichten had je hier! Waanzinnig gewoon! Zo hebben Lies en ik lekker rond gekuierd, haalde we ‘s avonds vers drakenfruit, sinaasappel, mango en yoghurt & gingen we lekker op tijd naar bed! De volgende ochtend om 08:15 stonden we namelijk alweer op de planning voor een georganiseerde tour naar de grotten van Phong Nha.
Even ter informatie: Phong Nha staat bekend om haar grotten. Het bijzondere eraan is dat deze allemaal pas recentelijk ontdekt zijn. Zo is pas sinds augustus 2016 de grootste grot uit het gebied, Paradise Cave, geopend voor toeristen en is alles vanbinnen dus nog mooi in tact. Zo heb je ook nog de Dark Cave, de Eight Lady Cave, de Phong Nha Cave, de Hang E Cave, etc. Google ze maar eens :) Helaas hadden we maar één dag om iets te ondernemen en hebben uiteindelijk gekozen voor een toer naar Paradise Cave, deden we een korte hike door de jungle van Ke Bang National Park, zagen we de Eight Lady Cave en het bijbehorende monument/tempel, hadden we een heerlijke (zelfgemaakte) lunch van Vietnamese loempiaatjes met vers varkensvlees, tofu, koriander en nog heel veel andere lekkere kruiden en deden we een zwemtocht van 1.2 kilometer IN (ja ja, IN) de Hang E grot. Echt een waanzinnige ervaring waar we allebei ontzettend van hebben genoten!! Het bezoek aan Phong Nha was kort maar krachtig, en al gauw gingen we door naar de volgende stop halverwege Vietnam: Hué. Er was ons verteld dat Hué toeristisch zou zijn, maar oh, oh… We hadden toen nog geen enkel idee van wat ons daar te wachten stond…
De volgende busrit van zo’n vier uurtjes zit er op en ergens midden in een woonwijk in Hué, aan een sportveldje, stopt de bus. De buschauffeur “slaat” iedereen wakker (een zeer hardhandige tik op de bovenbeen, laten we eerlijk blijven) en we worden als vee naar buiten gedreven. We waren de bus nog niet uit (letterlijk!) of lokale mensen beginnen tegen je te schreeuwen: “How about you, lady? Where are you going?”, “HEY! HEY! TAXI?! Very cheap! Come”, “Hey darling, need a ride? I’ll take you”… Als aasgieren op een dood beest zetten ze hun klauwen in alle slaperige toeristen die uit zo’n bus komen. Verschrikkelijk irritant gewoon. We weten dat de taxi’s binnen het centrum vaak niet duurder zijn van 15.000/20.000 Vietnamese Dong (zo’n €0.60/€0.80), maar uit principe lopen Lisa en ik met onze zware tassen de 2.8 kilometer naar ons hostel. Sommige motortaxi’s besluiten ons zelfs achterna te rijden om te kijken of we misschien toch niet van gedachten veranderen, maar uiteindelijk geven ze het allemaal op. Opgelucht lopen we verder, maar jammer genoeg wisten we toen nog niet dat dit de dagelijkse kost zou zijn. In heel de stad Hué, op elke hoek van de straat, voor elk hostel en elke winkel, randen de verkopers/taxichauffeurs je aan. Schreeuwen ze niet naar je om je iets te verkopen, dan willen ze vooral duidelijk maken dat ze lange, blonde dames wel zien zitten… ZO ONGELOFELIJK IRRITANT!! Geen moment ben je hier alleen, álles draait hier om de toeristen. Ergens te begrijpen, maar aan de andere kant ook erg vervelend. Vooral omdat de meeste mensen hier een “no, thank you” niet accepteren. De zonnebrillenverkoper die praktisch voor ons hostel woont, probeert me dus al drie dagen zonnebrillen aan te smeren. Dat terwijl ik mijn eigen zonnebril gewoon op heb. Zodra hij achter de aanloopt, wijs ik naar mijn eigen bril en schud ik nee, maar ook dit weerhoudt hem er nooit van om tòch nog even met me mee te lopen: Zo veranderde ik dus al gauw van de lieve, vriendelijke “nou liever niet, dank u wel” naar een botte Nederlandse toerist die de mensen straal voorbij loopt en ze geen blik waardig keurt. In het begin vond ik dit een kwalijk iets, nu ben ik vooral blij dat ze je enigszins met rust laten.
Gelukkig hadden we een fijn hostel en hebben we veel mooie dingen gezien in Hué. De Imperial City is erg interessant en zijn er ontzettend veel tombes, ruïnes, pagodes en andere mooie overblijfselen van de Keizerlijke geschiedenis en de oorlog. We spenderen dan ook drie hele dagen op de fiets en trotseren de enorme hitte om de cultuur te snuiven. Uiteindelijk, onze laatste dag (de dag dat ik dit blogje schrijf), storten Lisa en ik een beetje in. De opdringerige verkopers, de hitte, het chaotische verkeer, het agressieve toeteren, de slecht werkende WiFi, de heimwee naar m’n familie en vriendje… het werd me even allemaal te veel. We begonnen vanochtend vol goede moed, met de bedoeling om veel te gaan ondernemen, maar uiteindelijk parkeerde we de gehuurde fietsen voor de deur en hebben we de hele dag NIKS gedaan. We nestelde ons bij een koffietentje genaamd ‘Sweet Kingdom’ waar we de hele middag ongezonde dingen hebben gegeten/gedronken, we hingen wat rond in het hostel, deed ik een middagdutje, liet ik mezelf voor €4 verwennen bij de pedicure, haalde we twee rollen koekjes en aten we ’s avonds frietjes en pizza. Nou, als dát geen fijne afsluiter is, dan weet ik het ook niet meer, haha! :)
Natuurlijk genieten we ook nog steeds heeeel veel, en is het zo ontzettend mooi en bijzonder om deze cultuur te leren kennen! Het kost me soms was aanpassingsvermogen en een OFF day zoals deze, maar ik geniet. Heel veel.
Morgen maken we de tocht naar Hoi An voor ons volgende avontuur, dus tot snel weer!
Liefs, Tess
Het is weer eens tijd voor een blogje, weer even lekker alles van me af schrijven. Vandaag had ik, en Lisa toevallig ook, een ontzettende OFF day! Hoort er natuurlijk bij, dus dat is absoluut niet erg. We hebben er samen in ieder geval nog iets van weten te maken en gaan zo met een voldaan gevoel weer naar bed :) Maar goed, even terug:
Vorige week lieten we het hectische Hanoi achter ons en gingen we met de slaapbus een 10 uur durende busrit tegemoet. Onze volgende bestemming lag 500km naar beneden: Phong Nha. Phong Nha staat bekend om haar prachtige omgeving, de grotten en Ke Bang National Park. Ondanks dat we maar voor twee daagjes zouden zijn, hadden we er heel erg veel zin in! De zin verdween echter al gauw toen onze bus 1.5 uur te laat kwam opdagen, er bij aankomst geen tickets waren geregeld (en ik geen bevestigingsemail binnen had gekregen), je al die tijd in de bus met meer dan 40 mensen in de bus ligt en dat de chauffeurs hier eigenlijk gewoon incapabel zijn om een slaapbus te mogen besturen. Nu begrijp ik dat het verkeer in Vietnam (en Azië in zijn geheel) best een uitdaging is, maar goeie god, wat was dit een verschrikkelijke rit, zeg!! For starters: Iedereen toetert hier. Zomaar. Het kan betekenen “Pas op, ik kom er aan”, maar ook “Ik ga nu van baan wisselen” of gewoon, omdat ze er zin in hebben, of zoiets? Geen idee, maar je wordt in ieder geval bijna letterlijk van de weg geblazen… Heel frustrerend voor een Europeaan die toeteren associeert met agressie en ongelukken :) Kan er nu na bijna een maand nog steeds niet aan wennen… Daarnaast rijden de mensen hier ook nog eens ontzettend hard, hebben de (snel)wegen echt enorm veel bulten en kuilen in het wegdek en halen de auto's elkaar het liefst zo vaak mogelijk in. Al deze factoren zorgden er voor dat Lisa en ik allebei niet ècht heel lang of goed hebben geslapen. Maar goed, om 4:00 in de ochtend kwam we aan bij onze accommodatie waar ons hostel in Hanoi voor ons een kamer had geboekt en waar je rond die tijd nog in kon checken… Ja. Dat was inderdaad fijn geweest. Nu stond er inderdaad een hele vriendelijke meneer achter de balie om vier uur in de ochtend, mèt een reserveringslijstje met onze namen er op, maar miste alleen de sleutel van de kamer. Want tsja, die hadden alle mensen die in onze kamer lagen nog in gebruik… Dus of we maar even tot 08:00 wilde wachten wanneer de anderen uit hadden gecheckt… Ik kon wel janken en de moed zonk me even heel diep in de schoenen. Ik was zo steen kapot, en het enige wat we konden doen was wachten en op de harde banken in de lobby nog een dutje doen. Gelukkig was mijn lieve vriendje nog wakker om mijn verhaal aan te horen en me te kalmeren :) Na 3,5 uur wachten werden Lisa en ik geroepen om naar onze kamer te gaan, waar de bedden nog niet waren verschoond en de mensen net 1 min geleden hadden uitgecheckt. Weet je wat? Het maakte ons geen DROL uit: Een eigen handdoek over het kussen en ons katoenen slaapzakje over het matras en weg waren we, ver weg naar dromenland.
Later die middag werden we wakker met een soort “kater”. Doodop, maar vastberaden om in ieder geval nog iets te ondernemen, gingen we op pad. We huurde een fiets en besloten om een stukje rond te gaan rijden. Zo kwamen we uit in een super schattig lokaal dorpje en dronken we wat bij de River & Mountain View Café. Het weer was dan nog steeds niet heel erg lekker, maar wat een super mooie uitzichten had je hier! Waanzinnig gewoon! Zo hebben Lies en ik lekker rond gekuierd, haalde we ‘s avonds vers drakenfruit, sinaasappel, mango en yoghurt & gingen we lekker op tijd naar bed! De volgende ochtend om 08:15 stonden we namelijk alweer op de planning voor een georganiseerde tour naar de grotten van Phong Nha.
Even ter informatie: Phong Nha staat bekend om haar grotten. Het bijzondere eraan is dat deze allemaal pas recentelijk ontdekt zijn. Zo is pas sinds augustus 2016 de grootste grot uit het gebied, Paradise Cave, geopend voor toeristen en is alles vanbinnen dus nog mooi in tact. Zo heb je ook nog de Dark Cave, de Eight Lady Cave, de Phong Nha Cave, de Hang E Cave, etc. Google ze maar eens :) Helaas hadden we maar één dag om iets te ondernemen en hebben uiteindelijk gekozen voor een toer naar Paradise Cave, deden we een korte hike door de jungle van Ke Bang National Park, zagen we de Eight Lady Cave en het bijbehorende monument/tempel, hadden we een heerlijke (zelfgemaakte) lunch van Vietnamese loempiaatjes met vers varkensvlees, tofu, koriander en nog heel veel andere lekkere kruiden en deden we een zwemtocht van 1.2 kilometer IN (ja ja, IN) de Hang E grot. Echt een waanzinnige ervaring waar we allebei ontzettend van hebben genoten!! Het bezoek aan Phong Nha was kort maar krachtig, en al gauw gingen we door naar de volgende stop halverwege Vietnam: Hué. Er was ons verteld dat Hué toeristisch zou zijn, maar oh, oh… We hadden toen nog geen enkel idee van wat ons daar te wachten stond…
De volgende busrit van zo’n vier uurtjes zit er op en ergens midden in een woonwijk in Hué, aan een sportveldje, stopt de bus. De buschauffeur “slaat” iedereen wakker (een zeer hardhandige tik op de bovenbeen, laten we eerlijk blijven) en we worden als vee naar buiten gedreven. We waren de bus nog niet uit (letterlijk!) of lokale mensen beginnen tegen je te schreeuwen: “How about you, lady? Where are you going?”, “HEY! HEY! TAXI?! Very cheap! Come”, “Hey darling, need a ride? I’ll take you”… Als aasgieren op een dood beest zetten ze hun klauwen in alle slaperige toeristen die uit zo’n bus komen. Verschrikkelijk irritant gewoon. We weten dat de taxi’s binnen het centrum vaak niet duurder zijn van 15.000/20.000 Vietnamese Dong (zo’n €0.60/€0.80), maar uit principe lopen Lisa en ik met onze zware tassen de 2.8 kilometer naar ons hostel. Sommige motortaxi’s besluiten ons zelfs achterna te rijden om te kijken of we misschien toch niet van gedachten veranderen, maar uiteindelijk geven ze het allemaal op. Opgelucht lopen we verder, maar jammer genoeg wisten we toen nog niet dat dit de dagelijkse kost zou zijn. In heel de stad Hué, op elke hoek van de straat, voor elk hostel en elke winkel, randen de verkopers/taxichauffeurs je aan. Schreeuwen ze niet naar je om je iets te verkopen, dan willen ze vooral duidelijk maken dat ze lange, blonde dames wel zien zitten… ZO ONGELOFELIJK IRRITANT!! Geen moment ben je hier alleen, álles draait hier om de toeristen. Ergens te begrijpen, maar aan de andere kant ook erg vervelend. Vooral omdat de meeste mensen hier een “no, thank you” niet accepteren. De zonnebrillenverkoper die praktisch voor ons hostel woont, probeert me dus al drie dagen zonnebrillen aan te smeren. Dat terwijl ik mijn eigen zonnebril gewoon op heb. Zodra hij achter de aanloopt, wijs ik naar mijn eigen bril en schud ik nee, maar ook dit weerhoudt hem er nooit van om tòch nog even met me mee te lopen: Zo veranderde ik dus al gauw van de lieve, vriendelijke “nou liever niet, dank u wel” naar een botte Nederlandse toerist die de mensen straal voorbij loopt en ze geen blik waardig keurt. In het begin vond ik dit een kwalijk iets, nu ben ik vooral blij dat ze je enigszins met rust laten.
Gelukkig hadden we een fijn hostel en hebben we veel mooie dingen gezien in Hué. De Imperial City is erg interessant en zijn er ontzettend veel tombes, ruïnes, pagodes en andere mooie overblijfselen van de Keizerlijke geschiedenis en de oorlog. We spenderen dan ook drie hele dagen op de fiets en trotseren de enorme hitte om de cultuur te snuiven. Uiteindelijk, onze laatste dag (de dag dat ik dit blogje schrijf), storten Lisa en ik een beetje in. De opdringerige verkopers, de hitte, het chaotische verkeer, het agressieve toeteren, de slecht werkende WiFi, de heimwee naar m’n familie en vriendje… het werd me even allemaal te veel. We begonnen vanochtend vol goede moed, met de bedoeling om veel te gaan ondernemen, maar uiteindelijk parkeerde we de gehuurde fietsen voor de deur en hebben we de hele dag NIKS gedaan. We nestelde ons bij een koffietentje genaamd ‘Sweet Kingdom’ waar we de hele middag ongezonde dingen hebben gegeten/gedronken, we hingen wat rond in het hostel, deed ik een middagdutje, liet ik mezelf voor €4 verwennen bij de pedicure, haalde we twee rollen koekjes en aten we ’s avonds frietjes en pizza. Nou, als dát geen fijne afsluiter is, dan weet ik het ook niet meer, haha! :)
Natuurlijk genieten we ook nog steeds heeeel veel, en is het zo ontzettend mooi en bijzonder om deze cultuur te leren kennen! Het kost me soms was aanpassingsvermogen en een OFF day zoals deze, maar ik geniet. Heel veel.
Morgen maken we de tocht naar Hoi An voor ons volgende avontuur, dus tot snel weer!
Liefs, Tess
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
